Woestijnavontuur

We hebben de woestijn overleefd en zijn ondertussen in Luxor aangekomen. Wat overigens nog een hele krachttoer bleek.
Uiteindelijk zijn we vanuit Cairo met de bus naar de oases gegaan. In Bahariya sliepen we in een schattig hotelletje aangezien de tenten met de truck zouden meekomen. Ze hebben er nog niet zo lang geleden per toeval vergulde mummies ontdekt. Er was nl een ezel in een put gevallen en toen ze die eruit haalden, bleken er allemaal mummues met gouden borsten en/of gezichten in te liggen.  In de graven bevonden zich verder redelijk schunnige wandschilderingen.
De woestijn was prachtig. Na wat achtbaanachtige capriolen met onze jeepjes op de zandduinen konden we de zwarte woestijn aanschouwen. Het zand wordt er bedekt met allemaal lavastenen en gitzwart woestijnstof. Na tientallen kilometers gaat deze over in de witte woestijn, kalksteenrotsen die in allerlei bizarre vormen geerodeerd zijn zoals de kameel, boom met kip en paddestoel. Temidden hiervan werd ons kamp opgezet en gingen we wild kamperen onder een fantastische sterrenhemel. Een feeeriek en surrealistisch schouwspel van rotsen, nevel, maanlicht en later de opkomende zon, gelardeerd met het gegiechel van woestijnvosjes. Wat een grappige beestjes zijn dat, met hun grote oren en schattige kopje.
De volgende dag zouden we door naar Dakhla met de vervangbus, maar de weg bleek afgezet door demonstranten. Na veel gepalaver volgden plan A tot Z zich in sneltreinvaart op. Van terug naar Cairo en met de nachttrein naar Luxor tot het plaatselijke hotel. Uiteindelijk werd het opnieuw de jeepjes bellen en door de woestijn om de blokkades heen rijden terwijl de bus ondertussen naar Cairo terugging met de bagage om ze over te laden in zowaar de ondertussen opgedoken truck.
Nog een nacht in de woestijn dus, hemelsbreed maar een paar kilometer van ons vorige kamp.
De volgende dag waren we druk bezig kilometers te maken door de woestijn, toen we ineens een jeep misten. Nu ja ineens, hij bleek een half uur terugrijden met pech te staan. Gevalletje van niet echt vaak achterom gekeken, al geldt als verzachtende omstandigheid dat het in de gecreeerde stofwolk moeilijk is om in te schatten of er ook nog een jeep inzit. Wat er met de gestrandde jeep aan de hand was, werd niet echt duidelijk. Er werd nog naarstig naar blijkbaar missende onderdelen gezocht in het spoor, maar ja begin daar maar eens aan in zo' n onmetelijke woestijn. Dat werd dus jeepje slepen door de woestijn tot de dichtsbijzijnde weg. Juist ja,die met die blokkades. Gelukkig bleken we net ter hoogte van het leger dat de weg ging schoonvegen, weer op  te duiken.
En na een gebroken sleepkabel waar je blijkbaar gewoon een knoop in kunt leggen en ander oponthoud bereikten we ons volgende hotel. Wij waren de eerste gasten en de labeltjes hingen nog overal aan en er waren nog wat dingetjes niet af, maar het enthousiasme van de hyperkinetische eigenaar maakte deze plek onvergetelijk.
Nieuwe dag , nieuw vervoersmiddel. Een neef of zoiets van de hoteleigenaar had nog wel een busje dat ons naar Luxor kon brengen. We denken nu te weten hoe sardientjes in een blikje zich voelen. Ook bij deze bus begon natuurlijk na een tijdje de motor te sputteren, maar het euvel bleek te repareren, alhoewel niet helemaal want de mensen achterin begonnen steeds meer op schoorsteenvegers te lijken. En net toen we de band lek reden , bleken we dan toch Luxor gehaald te hebben. En na al dit reizigergebeuren gaan we nu weer enkele dagen de toerist uithangen.
Groetjes
Bart en Anke